Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

To dwell upon

  • 1 habitantes

    hăbĭto, āvi, ātum, 1 ( gen. plur. of the part. pres. habitantum, Ov. M. 14, 90), v. freq. a. and n. [habeo].
    I.
    In gen., to have frequently, to be wont to have (anteclass. and very rare): epicrocum, Varr. ap. Non. 318, 25:

    comas,

    id. ib. 27.—
    II.
    In partic., to have possession of, to inhabit a place; and more freq. neut., to dwell, abide, reside, live anywhere (the class. signif. of the word; cf.: colo, incolo, commoror).
    A.
    Lit.
    1.
    Act.:

    centum urbes habitant magnas,

    Verg. A. 3, 106:

    silvas,

    id. E. 6, 2:

    hoc nemus, hunc collem (deus),

    id. A. 8, 352:

    humiles casas,

    id. E. 2, 29:

    terras,

    Ov. H. 1, 66; id. M. 1, 195:

    pruinas,

    Val. Fl. 2, 177:

    locum,

    Tac. Agr. 11; cf. Liv. 5, 51, 3. — Pass.:

    colitur ea pars (urbis) et habitatur frequentissime,

    Cic. Verr. 2, 4, 53, § 119; cf. Quint. 1, 4, 28:

    arx procul iis, quae habitabantur,

    Liv. 24, 3, 2:

    applicata colli habitatur colonia Corinthus,

    Plin. 4, 4, 5, § 11; 5, 7, 7, § 42:

    Scythiae confinis est regio habitaturque pluribus vicis,

    Curt. 8, 2, 14:

    nobis habitabitur orbis Ultimus,

    Ov. Tr. 1, 1, 127:

    tellus Bistoniis habitata viris,

    id. M. 13, 430; cf.:

    nec patria est habitata tibi,

    id. Tr. 5, 3, 21; Sil. 2, 654:

    raris habitata mapalia tectis,

    Verg. G. 3, 340; cf.:

    (agellus) habitatus quinque focis,

    Hor. Ep. 1, 14, 2:

    campi olim uberes magnisque urbibus habitati,

    Tac. H. 5, 7:

    quae sit tellus habitanda (sibi), requirit,

    Ov. M. 3, 9; cf.:

    cesserunt nitidis habitandae piscibus undae,

    id. ib. 1, 74:

    habitandaque fana Apris reliquit et rapacibus lupis,

    Hor. Epod. 16, 19:

    proavis habitatas linquere silvas,

    Juv. 15, 152.—
    2.
    Neutr.:

    in illisce habitat aedibus Amphitruo,

    Plaut. Am. prol. 97; cf.:

    cujus hic in aediculis habitat decem, ut opinor, milibus,

    Cic. Cael. 7, 17:

    in gurgustio,

    id. N. D. 1, 9, 22:

    in via,

    on the high-road, id. Phil. 2, 41, 106:

    in Sicilia,

    id. Verr. 2, 3, 41, § 95:

    in arboribus (aves),

    Plin. 18, 35, 87, § 363:

    Lilybaei,

    Cic. Verr. 2, 4, 18, § 38:

    lucis opacis,

    Verg. A. 6, 673:

    vallibus imis,

    id. ib. 3, 110:

    casa straminea,

    Prop. 2, 16 (3, 8), 20; cf.:

    sub terra habitare,

    Cic. N. D. 2, 37, 95:

    apud aliquem,

    id. Ac. 2, 26, 115; cf. id. Brut. 90, 309; id. Cael. 21, 51; id. Clu. 12, 33; id. Verr. 2, 2, 34, § 83:

    cum aliquo,

    id. ib. 2, 1, 25, §

    64: cum illa apud te,

    Ter. Phorm. 5, 7, 41.— Absol.:

    triginta milibus dixistis eum habitare,

    Cic. Cael. 7, 17; cf.:

    nunc si quis tanti (i. e. sex milibus) habitet,

    Vell. 2, 10, 1:

    bene,

    to have a good habitation, Nep. Att. 13; so,

    dum sic ergo habitat Cetronius,

    so splendidly, Juv. 14, 92:

    avecta est peregre hinc habitatum,

    Plaut. Cist. 2, 3, 37; cf.:

    is habitatum huc commigravit,

    id. Trin. 4, 3, 77; and:

    rus habitatum abii,

    Ter. Hec. 2, 1, 27:

    commorandi natura deversorium nobis, non habitandi locum dedit,

    Cic. de Sen. 23, 84:

    habitandi causa,

    Caes. B. C. 3, 112, 8.—Part. as subst.: hăbĭtantes, ium, the inhabitants: numquam tecta subeamus: super habitantes aliquando procumbunt, Quint. 2, 16, 6; Ov. M. 14, 90:

    oppidum valetudine habitantium infame,

    Mel. 1, 16, 1:

    ad occasum,

    Plin. 2, 70, 82, § 180.— Pass. impers.:

    vides, habitari in terra raris et angustis in locis, et in ipsis quasi maculis, ubi habitatur, vastas solitudines interjectas,

    Cic. Rep. 6, 19:

    habitari ait Xenophanes in luna,

    that the moon is inhabited, id. Ac. 2, 39, 123:

    vicorum, quibus frequenter habitabatur,

    Liv. 2, 62, 4.—
    B.
    Transf., to stay, remain, dwell, or keep in any place; to keep to, dwell upon a thing (a favorite expression with Cicero):

    cum iis, qui in foro habitarunt, de dignitate contendas?

    Cic. Mur. 9, 21; cf.:

    habitare in Rostris,

    id. Brut. 89, 305:

    in subselliis,

    id. de Or. 1, 62, 264; cf.

    also: in oculis,

    to be always in public, id. Planc. 27, 66:

    illi qui hoc solum colendum ducebant, habitarunt in hac una ratione tractanda,

    id. de Or. 2, 38, 160:

    in bonis haerebit et habitabit suis,

    to dwell upon, id. Or. 15, 49; cf. id. de Or. 2, 72, 292:

    qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

    id. Fin. 2, 28, 92:

    cum his habitare pernoctareque curis (i. e. studiis)!

    id. Tusc. 5, 24, 69:

    quorum in vultu habitant oculi mei,

    id. Phil. 12, 1, 2:

    animus habitat in oculis,

    Plin. 11, 37, 54, § 145; cf.:

    mens ibi (in corde) habitat,

    id. 11, 37, 69, § 182:

    qui tibi (Amori) jucundumst, siccis habitare medullis,

    Prop. 2, 11 (3, 3), 17:

    peregrinatus est hujus animus in nequitia, non habitavit,

    Val. Max. 6, 9, ext. 1:

    tecum habita,

    i. e. retire within thyself, examine thyself, Pers. 4, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > habitantes

  • 2 habito

    hăbĭto, āvi, ātum, 1 ( gen. plur. of the part. pres. habitantum, Ov. M. 14, 90), v. freq. a. and n. [habeo].
    I.
    In gen., to have frequently, to be wont to have (anteclass. and very rare): epicrocum, Varr. ap. Non. 318, 25:

    comas,

    id. ib. 27.—
    II.
    In partic., to have possession of, to inhabit a place; and more freq. neut., to dwell, abide, reside, live anywhere (the class. signif. of the word; cf.: colo, incolo, commoror).
    A.
    Lit.
    1.
    Act.:

    centum urbes habitant magnas,

    Verg. A. 3, 106:

    silvas,

    id. E. 6, 2:

    hoc nemus, hunc collem (deus),

    id. A. 8, 352:

    humiles casas,

    id. E. 2, 29:

    terras,

    Ov. H. 1, 66; id. M. 1, 195:

    pruinas,

    Val. Fl. 2, 177:

    locum,

    Tac. Agr. 11; cf. Liv. 5, 51, 3. — Pass.:

    colitur ea pars (urbis) et habitatur frequentissime,

    Cic. Verr. 2, 4, 53, § 119; cf. Quint. 1, 4, 28:

    arx procul iis, quae habitabantur,

    Liv. 24, 3, 2:

    applicata colli habitatur colonia Corinthus,

    Plin. 4, 4, 5, § 11; 5, 7, 7, § 42:

    Scythiae confinis est regio habitaturque pluribus vicis,

    Curt. 8, 2, 14:

    nobis habitabitur orbis Ultimus,

    Ov. Tr. 1, 1, 127:

    tellus Bistoniis habitata viris,

    id. M. 13, 430; cf.:

    nec patria est habitata tibi,

    id. Tr. 5, 3, 21; Sil. 2, 654:

    raris habitata mapalia tectis,

    Verg. G. 3, 340; cf.:

    (agellus) habitatus quinque focis,

    Hor. Ep. 1, 14, 2:

    campi olim uberes magnisque urbibus habitati,

    Tac. H. 5, 7:

    quae sit tellus habitanda (sibi), requirit,

    Ov. M. 3, 9; cf.:

    cesserunt nitidis habitandae piscibus undae,

    id. ib. 1, 74:

    habitandaque fana Apris reliquit et rapacibus lupis,

    Hor. Epod. 16, 19:

    proavis habitatas linquere silvas,

    Juv. 15, 152.—
    2.
    Neutr.:

    in illisce habitat aedibus Amphitruo,

    Plaut. Am. prol. 97; cf.:

    cujus hic in aediculis habitat decem, ut opinor, milibus,

    Cic. Cael. 7, 17:

    in gurgustio,

    id. N. D. 1, 9, 22:

    in via,

    on the high-road, id. Phil. 2, 41, 106:

    in Sicilia,

    id. Verr. 2, 3, 41, § 95:

    in arboribus (aves),

    Plin. 18, 35, 87, § 363:

    Lilybaei,

    Cic. Verr. 2, 4, 18, § 38:

    lucis opacis,

    Verg. A. 6, 673:

    vallibus imis,

    id. ib. 3, 110:

    casa straminea,

    Prop. 2, 16 (3, 8), 20; cf.:

    sub terra habitare,

    Cic. N. D. 2, 37, 95:

    apud aliquem,

    id. Ac. 2, 26, 115; cf. id. Brut. 90, 309; id. Cael. 21, 51; id. Clu. 12, 33; id. Verr. 2, 2, 34, § 83:

    cum aliquo,

    id. ib. 2, 1, 25, §

    64: cum illa apud te,

    Ter. Phorm. 5, 7, 41.— Absol.:

    triginta milibus dixistis eum habitare,

    Cic. Cael. 7, 17; cf.:

    nunc si quis tanti (i. e. sex milibus) habitet,

    Vell. 2, 10, 1:

    bene,

    to have a good habitation, Nep. Att. 13; so,

    dum sic ergo habitat Cetronius,

    so splendidly, Juv. 14, 92:

    avecta est peregre hinc habitatum,

    Plaut. Cist. 2, 3, 37; cf.:

    is habitatum huc commigravit,

    id. Trin. 4, 3, 77; and:

    rus habitatum abii,

    Ter. Hec. 2, 1, 27:

    commorandi natura deversorium nobis, non habitandi locum dedit,

    Cic. de Sen. 23, 84:

    habitandi causa,

    Caes. B. C. 3, 112, 8.—Part. as subst.: hăbĭtantes, ium, the inhabitants: numquam tecta subeamus: super habitantes aliquando procumbunt, Quint. 2, 16, 6; Ov. M. 14, 90:

    oppidum valetudine habitantium infame,

    Mel. 1, 16, 1:

    ad occasum,

    Plin. 2, 70, 82, § 180.— Pass. impers.:

    vides, habitari in terra raris et angustis in locis, et in ipsis quasi maculis, ubi habitatur, vastas solitudines interjectas,

    Cic. Rep. 6, 19:

    habitari ait Xenophanes in luna,

    that the moon is inhabited, id. Ac. 2, 39, 123:

    vicorum, quibus frequenter habitabatur,

    Liv. 2, 62, 4.—
    B.
    Transf., to stay, remain, dwell, or keep in any place; to keep to, dwell upon a thing (a favorite expression with Cicero):

    cum iis, qui in foro habitarunt, de dignitate contendas?

    Cic. Mur. 9, 21; cf.:

    habitare in Rostris,

    id. Brut. 89, 305:

    in subselliis,

    id. de Or. 1, 62, 264; cf.

    also: in oculis,

    to be always in public, id. Planc. 27, 66:

    illi qui hoc solum colendum ducebant, habitarunt in hac una ratione tractanda,

    id. de Or. 2, 38, 160:

    in bonis haerebit et habitabit suis,

    to dwell upon, id. Or. 15, 49; cf. id. de Or. 2, 72, 292:

    qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

    id. Fin. 2, 28, 92:

    cum his habitare pernoctareque curis (i. e. studiis)!

    id. Tusc. 5, 24, 69:

    quorum in vultu habitant oculi mei,

    id. Phil. 12, 1, 2:

    animus habitat in oculis,

    Plin. 11, 37, 54, § 145; cf.:

    mens ibi (in corde) habitat,

    id. 11, 37, 69, § 182:

    qui tibi (Amori) jucundumst, siccis habitare medullis,

    Prop. 2, 11 (3, 3), 17:

    peregrinatus est hujus animus in nequitia, non habitavit,

    Val. Max. 6, 9, ext. 1:

    tecum habita,

    i. e. retire within thyself, examine thyself, Pers. 4, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > habito

  • 3 habitō

        habitō āvī, ātus, āre, freq.    [habeo], to dwell, abide, reside, live: in aediculis habitat: in viā, on the high-road: in Siciliā: Lilybaei: lucis opacis, V.: sub terrā: ad Lepidum: apud te, T.: cum aliquo: alibi, L.: hic, V.: magnifice, be housed: bene, N.: sic, so splendidly, Iu.: nobis habitandi locum dare: habitandi causā, Cs.: Rus habitatum abii, T.: habitari ait in lunā, that the moon is inhabited: vicorum, quibus frequenter habitabatur, L.: urbes magnas, V.: humilīs casas, V.: arcem, L.: ea pars (urbis) habitatur frequentissime: tellus habitata viris, O.: raris habitata mapalia tectis, V.: habitandae piscibus undae, O.: proavis habitatas linquere silvas, Iu.— To be habitually, stay, remain, dwell, keep: in foro, frequent: in oculis, in public: voltur habitat sub alto Pectore, V.—Fig., to abide, linger: in hac ratione tractandā: in bonis suis, dwell upon: qui potest habitare in beatā vitā metus?: quorum in voltu habitant oculi mei.
    * * *
    habitare, habitavi, habitatus V
    inhabit, dwell; live, stay

    Latin-English dictionary > habitō

  • 4 insisto

    in-sisto, stĭti, 3, v. n., to set foot upon, to stand, tread, or press upon; constr. mostly with dat., also with in and abl. or acc., or the simple acc. (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    With dat.:

    nec desunt villae quae secutae fluminis amoenitatem margini insistunt,

    Plin. Ep. 8, 8, 6:

    ut proximi jacentibus insisterent,

    stepped upon them, Caes. B. G. 2, 27:

    alternis pedibus,

    Quint. 11, 3, 128:

    volucres metuunt insistere ramis,

    Luc. 3, 407:

    vestigiis,

    Liv. 25, 33 fin.:

    huic (saxo) institerat frustra,

    Ov. F. 5, 150:

    plantis,

    Juv. 6, 96:

    clamoso circo,

    occupy a place in, id. 9, 144.—
    (β).
    With in and abl.:

    insistebat in manu Cereris dextra simulacrum Victoriae,

    Cic. Verr. 2, 4, 49, § 110:

    cingulus australis, in quo qui insistunt,

    id. Rep. 6, 20:

    in jugo,

    Caes. B. G. 4, 33:

    ipse non insistere in terra poterat,

    Curt. 7, 7, 6.—
    (γ).
    With in and acc.:

    in sinistrum pedem,

    Quint. 11, 3, 125; cf.:

    corvus repente super galeam insistit,

    lights, Gell. 9, 11, 7.—
    (δ).
    With the simple acc.:

    plantam,

    Plaut. Cas. 4, 4, 21:

    limen,

    to step upon, to tread the threshold, Verg. A. 6, 563:

    vestigia nuda sinistri pedis,

    id. ib. 7, 690:

    primis infans vestigia plantis,

    id. ib. 11, 574:

    cineres,

    Hor. Epod. 16, 11.—
    B.
    Esp.
    1.
    To enter on or pursue a way, path, or journey:

    cum semel institerunt vestigia certa viaï,

    Lucr. 1, 407:

    huc an illuc iter,

    Plaut. Cist. 4, 2, 11:

    omnes itinera insistant sua,

    id. Capt. 4, 2, 14:

    quam insistam viam,

    Ter. Eun. 2, 3, 3; id. Phorm. 1, 4, 14; Liv. 37, 7, 8.—
    2.
    In hostile sense, to follow, pursue, press on; with dat.:

    effusis hostibus,

    Liv. 26, 44, 4:

    fugientibus,

    id. 27, 13, 4:

    contenti non institere cedentibus,

    Curt. 8, 11, 18; Nep. Eum. 4.— Pass. impers.:

    ut fracto jam Maroboduo, usque in exitium insisteretur,

    Tac. A. 2, 62.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to follow, pursue.
    (α).
    With acc.:

    viam domandi,

    Verg. G. 3, 164:

    rationem pugnae,

    plan, Caes. B. G. 3, 14, 3.—
    (β).
    With dat.:

    vestigiis laudum suarum,

    Liv. 5, 30, 2:

    honoribus,

    Plin. Ep. 4, 8, 4.—
    B.
    Esp.
    1.
    To follow up, pursue an object or enterprise; to press vigorously, apply one ' s self to:

    in dolos,

    Plaut. Mil. 2, 4, 4:

    totus et mente et animo in bellum,

    Caes. B. G. 6, 5. — With acc.:

    hoc negotium,

    Plaut. Mil. 3, 3, 54:

    manus,

    Cic. de Or. 3, 45, 176.—With dat.:

    rebus magnis,

    Tib. 4, 1, 135:

    perdomandae Campaniae,

    Tac. H. 3, 77.—
    2.
    To set about, devote one's self to, to begin with zeal; with inf.: tribuni orare dictatorem insistunt, ut, etc., Liv. 8, 35, 2:

    Appium institit sequi,

    id. 25, 19, 8; 24, 26, 11; 24, 46, 1; cf.:

    postero die ad spolia legenda foedamque spectandam stragem insistunt,

    id. 22, 51, 5:

    flagitare senatus institit Coruntum, ut,

    Cic. Fam. 10, 16, 1. — Absol.:

    sic institit ore,

    i. e. began to speak, Verg. A. 12, 47; cf.:

    sic insistit secumque corde volutat,

    i. e. to reflect, think, id. ib. 4, 533.—
    3.
    To persevere, continue, persist in; with inf.:

    credere,

    Plaut. Capt. 3, 4, 53:

    tueri,

    Nep. Att. 11.—With dat.:

    sin crudelitati insisteret,

    Tac. A. 16, 25:

    spei,

    id. H. 2, 46:

    caedibus,

    id. A. 2, 21:

    studiis,

    to pursue diligently, Quint. 1, 12, 10:

    obsidioni,

    Curt. 7, 6, 23:

    curae rerum,

    Plin. 28, 1, 1, § 2:

    funeri,

    to set forward, id. 7, 52, 53, § 177. — Absol.:

    importune,

    to persist, Cic. Ac. 2, 25, 80; Tac. A. 4, 60.—
    4.
    To press upon, urge; with dat.:

    atriensibus ut supellectilem exponant,

    Col. 12, 3, 9:

    id bellum ipsis institit moenibus,

    was at, Liv. 2, 51, 2.— Absol.:

    dilataque tempora taedae Institerant,

    were at hand, Ov. M. 9, 769:

    institit quantum potuit ut illum ex eorum manibus liberaret,

    urged, insisted, Aug. in Psa. 63, 4. —
    III.
    To press upon, repress; and hence, to halt, pause, stop, stand still:

    stellarum motus insistunt,

    Cic. N. D. 2, 40, 103:

    ut non referat pedem, insistet certe,

    id. Phil. 12, 3, 8; Tac. A. 4, 60:

    quae cum dixisset paulumque institisset,

    Cic. Fin. 5, 25, 75; id. Or. 56, 187:

    saepe accidit, ut aut citius insistendum sit, aut longius procedendum,

    id. ib. 66, 221; so, to pause in thought, hesitate, doubt:

    ille in reliquis rebus non poterit eodem modo insistere?

    Cic. Ac. 2, 33, 107; 2, 29, 94.—
    B.
    To dwell upon, delay at, treat or consider at length:

    ut si singulis insistere velim, progredi iste non possit,

    Cic. Verr. 2, 3, 74, § 172:

    insistendum ei (arbori) paulum,

    Plin. 13, 16, 30, § 100:

    profuit adsidue vitiis insistere amicae,

    Ov. R. Am. 315.

    Lewis & Short latin dictionary > insisto

  • 5 premō

        premō essī, essus, ere    [PREM-], to press: ad pectora natos, V.: anguem humi, to tread on, V.: membra paterna rotis, i. e. drove her chariot over the body, O.: trabes Premunt columnas, press upon, H.: ubera plena, i. e. milk, O.: frena manu, grasp, O.: dente frena, champ, O.: grana ore suo, chew, O.: presso molari, with compressed teeth, Iu.: pressum lac, i. e. cheese, V.: quod surgente die mulsere, Nocte premunt, make into cheese, V.: litus, hug the shore, H.— To press out, express, obtain by pressing: pressa tuis balanus capillis, i. e. balsam, H.: oleum, express, H.— To press upon, lie on, rest on, be upon: humum, O.: toros, O.: hoc quod premis habeto, O.: pharetram cervice, O.— To cover, bury, suppress, hide: alqd terrā, H.: Omne lucrum tenebris premebat humus, O.: ossa male pressa, i. e. buried, O.: Conlectum sub naribus ignem, repressing (of a horse), V.— To cover, crown, adorn: ut premerer sacrā lauro, H.: Fronde crinem, V.— To press hard, bear upon, crowd, throng, pursue closely: Hac fugerent Grai, premeret Troiana iuventus, thronged, V.: Hinc Rutulus premit, V.: hostīs ex loco superiore, Cs.: naves cum adversarios premerent acrius, N.: Trīs famulos, i. e. kill., V.: ad retia cervom, chase, V.— To press down, burden, load, freight: Nescia quem premeret, on whose back she sat, O.: pressae carinae, loaded, V.— To press down, depress, cause to sink: sors, quae tollit eosdem, Et premit, O.: mundus ut ad Scythiam Consurgit, premitur, etc., is depressed, V.: dentīs in vite, O.: presso sub vomere, V.: cubito remanete presso, i. e. rest on your couches, H.— To mark, impress: littera articulo pressa tremente, written, O.: multā via pressa rotā, O.— To set out, plant: virgulta per agros, V.: pressae propaginis arcūs, layers, V.— To press down, make deep, impress: vestigio leviter presso: sulcum, draw a furrow, V.: cavernae in altitudinem pressae, Cu.— To press close, compress, close, shut: oculos, V.: fauces, O.: laqueo collum, strangle, H.: praecordia senis, stop the breath, Iu.: quibus illa premetur Per somnum digitis, choked, Iu. — To shorten, keep down, prune: falce vitem, H.: luxuriem falce, O.— To check, arrest: vestigia, V. — To visit frequently, frequent: forum.—Fig., to press, be pressing, burden, oppress, overwhelm, weigh down: necessitas eum premebat: aerumnae, quae me premunt, S.: pressus gravitate soporis, O.: aere alieno premi, Cs.: premi periculis.— To press, press upon, urge, drive, importune, pursue, press hard: cum a me premeretur: Criminibus premunt veris, urge, O.: a plerisque ad exeundum premi, to be importuned, N.: Numina nulla premunt, V.: (deus) Os rabidum fingit premendo, i. e. by his inspiration, V.— To follow up, press home, urge, dwell upon: argumentum etiam atque etiam: (vocem) pressit, i. e. laid to heart, V.— To cover, hide, conceal: dum nocte premuntur, V.: iam te premet nox, H.— To lower, pull down, humble, degrade, disparage, depreciate: premebat eum factio, kept him down, L.: hunc prensantem premebat nobilitas, opposed his candidacy, L.: arma Latini, V.: opuscula (opp. laudet ametque), H.— To compress, abridge, condense: haec Zeno sic premebat.— To check, arrest, repress, restrain: cursum ingeni tui, Brute, premit haec clades: vocem, to be silent, V. — To surpass, exceed, overshadow: Facta premant annos, O.: ne prisca vetustas Laude pudicitiae saecula nostra premat, O.— To keep down, rule: ventos imperio, V.: Mycenas servitio, V.
    * * *
    premere, pressi, pressus V
    press, press hard, pursue; oppress; overwhelm

    Latin-English dictionary > premō

  • 6 īn-sistō

        īn-sistō stitī, —, ere,    to set foot, take a stand, stand on, step on, tread on: firmiter, hold their ground, Cs.: ut proximi iacentibus insisterent, stepped upon, Cs.: vestigiis abeuntium, L.: huic (saxo) institerat frustra, O.: clamoso circo, occupy a place in, Iu.: insistebat in manu Cereris dextrā simulacrum: cingulus australis, in quo qui insistunt: digitis, on tiptoe, O.: limen, step upon, V.: vestigia plantis Institerat, V.: cineres, H.—To make a stand, halt, pause, stop, stand still: stellarum motūs insistunt: ut aut citius insistendum sit, aut longius procedendum: ille non poterit eodem modo insistere? hesitate: insistit, secum<*> que corde volutat, V.—To enter on, pursue, follow: quam insistam viam, T.: quā quaerere insistam viam? where shall I go to find<*> (him)? T.: iter, quod insistis, approbo, L.—To follow, pursue, press on: acrius hostis institit, N.: fugientibus, L.— Fig., to follow, pursue: viam domandi, V.: rationem pugnae, plan, Cs.: vestigiis laudum suarum, L.—To follow up, pursue, persist, insist, press vigorously, apply oneself, be busy about: sic institit ore, V.: importune: ad spolia legenda, L.: munus: viventi, H.: obsidioni, Cu.: orare dictatorem, ut, etc., L.: flagitare senatus institit Cornutum, ut, etc.: Iulium tueri, N.—To press upon, urge: dilataque tempora taedae Institerant, were at hand, O.: id bellum ipsis institit moenibus, was at, L.: singulis, dwell upon.

    Latin-English dictionary > īn-sistō

  • 7 inicio

    īnĭcĭo (less correctly injĭcĭo, v. Brambach's Hilfsb. p. 19), jēci, jectum (endojacito for inicito, Leg. XII. Tab. ap. Fest. in struere, p. 313, a, Müll.:

    injexit for injecerit,

    Plaut. Pers. 1, 2, 18), 3, v. a. [in-jacio].
    A.
    Lit., to throw, cast, or put in, on, or into:

    cum mea domus ardebat ignibus injectis,

    Cic. Pis. 11, 26:

    ignem castris,

    Liv. 40, 31, 9:

    ignes tectis,

    id. 25, 39, 3:

    semen,

    Plin. 18, 18, 48, § 173:

    opus flammis,

    Quint. 6 praef. 3:

    foculo manum,

    Liv. 2, 12, 13:

    vestem flammae,

    Suet. Caes. 84; hence: inicere se, to throw or fling one ' s self anywhere:

    se in medios hostes ad perspicuam mortem,

    Cic. Dom. 24, 64: se in ignem. Ter. And. 1, 1, 113:

    sese medium in agmen,

    Verg. A. 2, 408:

    sese morti,

    id. ib. 9, 553:

    se flammae,

    Plin. 8, 40, 61, § 143.—
    B.
    To throw or put on or upon, to throw at or over any thing.— In gen.: pallium inice in me huc, Plaut. Truc. 2, 5, 26:

    eique laneum pallium injecit,

    Cic. N. D. 3, 34, 83:

    togam ex integro,

    Quint. 11, 3, 156:

    bracchia collo,

    Ov. M. 3, 389; cf.:

    bracchia caelo,

    i.e. to attack, id. ib. 1, 184:

    securim alicui,

    Cic. Mur. 24, 48:

    pontem,

    Liv. 26, 6, 2:

    eo super tigna sesquipedalia iniciunt,

    Caes. B. C. 2, 10:

    taedas ad fastigia tectorum,

    Val. Fl. 2, 235:

    manicas alicui,

    Plaut. Capt. 3, 5, 1:

    catenas alicui,

    Cic. Verr. 2, 5, 41, § 106; cf.:

    vincula alicui,

    id. Fin. 3, 22, 76; Verg. E. 6, 19:

    frenos alicui,

    Cic. Phil. 13, 9, 20:

    frena,

    Hor. C. 4, 15, 11:

    spiranti pulvinum,

    Suet. Calig. 12:

    cervicibus laqueum,

    id. Vit. 17:

    injecti umeris capilli,

    i. e. falling over her shoulders, Ov. M. 11, 770.—
    C.
    Esp.
    1.
    Inicere manum alicui, to lay one ' s hand on, to take hold of any one, in order to make him stand still, Petr. 115. —
    2.
    In a jurid. sense, to seize, take possession of, as one's property, without a previous judicial decision (which was permitted, e. g. to a master on meeting with his runaway slave;

    v. injectio): virgini venienti in forum minister decemviri manum injecit, servā suā natam appellans,

    Liv. 3, 44, 6; so Dig. 18, 7, 9 al.—So too in summoning before a judge:

    ubi quadruplator quempiam injexit (injecerit) manum,

    Plaut. Pers. 1, 2, 18; id. Truc. 4, 2, 49.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to bring into, inspire, infuse, occasion, cause:

    inicere tumultum civitati,

    Cic. Cat. 3, 3, 7:

    alicui formidinem,

    id. Verr. 2, 3, 28, § 68:

    spem,

    id. Att. 3, 22, 1:

    terrorem mortis,

    id. Fin. 5, 11, 31:

    religionem,

    id. Caecin. 33, 97:

    scrupulum,

    id. Clu. 28, 76:

    alicui mentem ut audeat,

    id. Mil. 31, 84:

    alicui cogitationem de triumpho,

    id. Att. 7, 3, 2:

    curam, ne,

    Liv. 27, 4, 2:

    alacritatem et studium pugnandi exercitui,

    Caes. B. G. 1, 46:

    metum alicui in pectus,

    Plaut. Cas. 3, 3, 26:

    vultis hoc certamen uxoribus vestris inicere?

    to give occasion for, Liv. 34, 4, 14:

    cunctationem,

    to cause delay, id. 35, 25, 5:

    arma regnis, i. e. bellum inferre,

    Stat. Th. 1, 241:

    frustrationem,

    to produce deception, confusion, Plaut. Am. 3, 1, 15:

    alicui causam deliberandi,

    to furnish, Cic. Caecin. 2, 4:

    plaga injecta petitioni,

    given, Cic. Mur. 23, 48.—
    b.
    Of the mind, with se, to dwell upon, reflect on:

    in quam (magnitudinem regionum) se iniciens animus, etc.,

    Cic. N. D. 1, 20, 54.—
    B.
    In partic.
    1.
    Manus inicere (acc. to I. B.), to seize upon, take possession of, exercise power over:

    animus sacer et aeternus est, et cui non possint inici manus,

    Sen. Cons. ad Helv. 11 fin.:

    quieti ejus injeci manum,

    I have torn him away from his repose, Plin. Ep. 10, 19, 2:

    injecere manum Parcae,

    took possession of him, Verg. A. 10, 419.—
    2.
    Inicere, to throw out a hint, to mention, suggest:

    quia nuper injecit,

    Cic. Quint. 21, 68: Bruto cum saepe injecissem de homoploiai, id. Att. 16, 5, 3: cum mihi in sermone injecisset, se velle, etc., Trebon. ap. Cic. Fam. 12, 16, 2:

    alicui nomen alicujus,

    id. Dom. 6, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > inicio

  • 8 consisto

    con-sisto, stĭti, stĭtum, 3, v. n., to place one's self anywhere, to stand still, stand, halt, stop, make a stop (very freq. and class. in prose and poetry).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    jam hunc non ausim praeterire, quin consistam et conloquar,

    Plaut. Aul. 3, 4, 14:

    otiose nunc jam ilico hic consiste,

    Ter. Ad. 2, 1, 2:

    ubi ad ipsum veni diverticulum, constiti,

    id. Eun. 4, 2, 7; cf. Hor. S. 1, 9, 62:

    uti et viatores consistere cogant,

    Caes. B. G. 4, 5:

    neque is (Demosthenes) consistens in loco, sed inambulans atque ascensu ingrediens arduo,

    Cic. de Or. 1, 61, 261:

    si ludius constitit aut tibicen repente conticuit,

    id. Har. Resp. 11, 23; cf. id. Arch. 8, 19:

    plura scribam ad te cum constitero: nunc eram plane in medio mari,

    id. Att. 5, 12, 3: constitit nusquam primo quam ad Vada venit, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 2:

    in quibus oppidis consistere praetores et conventum agere solebant,

    Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28:

    Romae post praeturam,

    id. ib. 2, 1, 39, §

    101: ire modo ocius, interdum consistere,

    Hor. S. 1, 9, 9:

    in muro consistendi potestas erat nulli,

    Caes. B. G. 2, 6:

    omnes ordines, tota in illā contione Italia constitit,

    Cic. Sest. 50, 107:

    ad mensam consistere et ministrare,

    id. Tusc. 5, 21, 61; so,

    ad aras,

    Ov. M. 10, 274:

    ad ramos,

    id. ib. 10, 510:

    ante domum,

    id. ib. 2, 766:

    ante torum,

    id. ib. 15, 653:

    in aede,

    id. ib. 15, 674:

    in medio,

    id. ib. 10, 601; and with a simple abl.:

    limine,

    id. ib. 4, 486; 9, 397; Stat. Th. 1, 123; Verg. A. 1, 541:

    post eum,

    Quint. 1, 10, 27:

    in pedes,

    Sen. Ep. 121, 9:

    calce aliquem super ipsum debere consistere,

    trample on, Cels. 8, 14, 19.—
    B.
    In partic.
    1.
    To set, become hard or solid:

    frigore constitit Ister,

    has been frozen, Ov. Tr. 5, 10, 1; cf.

    unda,

    id. M. 9, 662: sanguis, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 38:

    alvus,

    Cato, R. R. 126; 156, 4; cf.:

    cum jam perfecte mustum deferbuit et constitit,

    Col. 12, 21, 3:

    album ex ovo, quo facilius consistat,

    Cels. 4, 20, 15.—
    2.
    Cum aliquo, to station or place one's self with some one for conversation, to stand with:

    in hoc jam loco cum altero Constitit,

    Plaut. Cist. 4, 2, 31; id. Curc. 4, 2, 16 sq.:

    cum hoc consistit, hunc amplexatur,

    Cic. Verr. 1, 7, 19.—
    3.
    To take one's place, take position, assume a place or attitude for an action, etc.;

    of a musician: ut constitit,

    Suet. Ner. 21;

    of an actor: in scaenā vero postquam solus constitit,

    Phaedr. 5, 5, 13;

    of an orator: in communibus suggestis,

    Cic. Tusc. 5, 20, 59:

    Aesopus mediā subito in turbā constitit,

    Phaedr. 4, 5, 29;

    for shooting: post acer Mnestheus adducto constitit arcu,

    Verg. A. 5, 507; cf.

    of athletes, etc.,

    id. ib. 5, 426; Plin. 7, 20, 19, § 83:

    inter duas acies,

    Liv. 7, 10, 9:

    cum aliquo,

    Petr. 19, 5.—Hence,
    4.
    Milit. t. t., to halt, make a halt, take a position, to make a stand (opp. to a march, flight, or disorder):

    locus, ubi constitissent,

    Caes. B. G. 1, 13:

    qui in superiore acie constiterant,

    id. ib. 1, 24; cf.:

    in sinistrā parte acies,

    id. ib. 2, 23:

    in fluctibus,

    id. ib. 4, 24:

    sub muro,

    id. ib. 7, 48:

    juxta,

    id. ib. 2, 26 al.:

    pro opere,

    Sall. J. 92, 8:

    equites Ariovisti pari intervallo constiterunt,

    Caes. B. G. 1, 43:

    constitit utrumque agmen,

    Liv. 21, 46, 4:

    sic regii constiterant,

    id. 42, 58, 10 et saep.:

    ut reliquae (legiones) consistere non auderent,

    Caes. B. G. 2, 17:

    in locis superioribus consistere,

    id. ib. 3, 6:

    a fugā,

    Liv. 10, 36, 11:

    naves eorum nostris adversae constiterunt,

    Caes. B. G. 3, 14.—
    5.
    Jurid. t. t., to appear as accuser before a court of justice:

    cum debitoribus,

    Dig. 5, 3, 49:

    cum matre,

    Sen. Ira, 2, 7, 3:

    adversus dominos,

    Dig. 5, 1, 53.—
    6.
    Poet.:

    fert animus propius consistere,

    i. e. take a nearer view, Ov. A. A. 3, 467.—
    7.
    To have a stand as a dealer, occupy a place of business:

    ede ubi consistas,

    Juv. 3, 296:

    in tabernā,

    Varr. L. L. 5, § 5 Müll.:

    IN SCHOLA,

    Inscr. Orell. 4085; cf.:

    locum consistendi Romanis in Galliā non fore,

    Caes. B. G. 7, 37; 7, 42.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to rest, remain, stand, Lucr. 2, 332; cf. id. 2, 322:

    patiamini eo transire illius turpitudinis infamiam, ubi cetera maleficia consistunt,

    Cic. Clu. 30, 83; cf.:

    ut unde orta culpa esset, ibi poena consisteret,

    Liv. 28, 26, 3:

    ante oculos rectum pietasque pudorque constiterant,

    Ov. M. 7, 73. —
    B.
    In partic.
    1.
    To pause, to dwell upon, delay, stop:

    in uno nomine,

    Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95:

    ipsa mihi veritas manum inicit et paulisper consistere et commorari cogit,

    id. Rosc. Com. 16, 48; cf. id. de Or. 3, 31, 124:

    in singulis,

    id. Part. Or. 35, 120.— Impers. pass.:

    ista quae spectantur, ad quae consistitur,

    Sen. Vit. Beat. 2, 4.—
    2.
    (Acc. to I. B. 2.) To be or remain firm, unshaken, immovable, steadfast, to be at rest, to stand one's ground, to continue, endure, subsist, be, exist:

    mente consistere,

    Cic. Phil. 2, 28, 68; so,

    neque mente nec linguā neque ore,

    id. Q. Fr. 2, 3, 2:

    praeclare in forensibus causis,

    id. Or. 9, 30:

    in dicendo,

    id. Clu. 39, 108:

    verbo quidem superabis me ipso judice, re autem ne consistes quidem ullo judice,

    id. Caecin. 21, 59; cf.

    of the cause itself: quia magistratus aliquis reperiebatur, apud quem Alfeni causa consisteret,

    id. Quint. 22, 71; cf.

    also: modo ut tibi constiterit fructus otii tui,

    id. Fam. 7, 1, 1:

    in quo (viro) non modo culpa nulla, sed ne suspitio quidem potuit consistere,

    id. Rosc. Am. 52, 152; cf. id. Clu. 29, 78:

    confiteor... me consistere in meo praesidio sic, ut non fugiendi hostis sed capiendi loci causā cessisse videar,

    id. de Or. 2, 72, 294:

    vitam consistere tutam,

    to remain, continue safe, Lucr. 6, 11 Lachm. N. cr.:

    constitit in nullā qui fuit ante color,

    Ov. A. A. 1, 120:

    sunt certi denique fines, Quos ultra citraque nequit consistere rectum,

    Hor. S. 1, 1, 107; Plin. 14, 6, 8, § 68:

    quales cum vertice celso Aëriae quercus constiterunt,

    Verg. A. 3, 679:

    nullo in loco, nullā in personā... consistunt (ista quae vires atque opes humanae vocantur),

    Val. Max. 6, 9, ext. 7: spes est hunc miserum aliquando tandem posse consistere, to take a firm stand (the figure derived from fleeing soldiers), Cic. Quint. 30, 94:

    si prohibent consistere vires,

    Ov. M. 7, 573.—
    * 3.
    Cum aliquo, to agree with: videsne igitur Zenonem tuum cum Aristone verbis consistere, re dissidere, cum Aristotele et illis re consentire, verbis discrepare, Cic. Fin. 4, 26, 72.—
    4.
    In gen., to be, exist:

    vix binos oratores laudabiles constitisse,

    Cic. Brut. 97, 333:

    sine agricultoribus nec consistere mortales nec ali posse manifestum est,

    Col. 1, praef. § 6; Varr. R. R. 3, 8 fin.:

    quadringentis centum Venerios non posse casu consistere,

    to occur, lake place, be thrown, Cic. Div. 2, 21, 48: summa studia officii inter nos certatim constiterunt, Lentul. ap. Cic. Fam. 10, 34, 3: sed non in te quoque constitit idem Exitus, take or have place, Ov. M. 12, 297.—
    (β).
    With in, ex, or the simple abl. (in Quint. also with circa and inter; v. infra), to consist in or of, to depend upon:

    major pars victūs eorum in lacte, caseo, carne consistit,

    Caes. B. G. 6, 22:

    omnis per se natura duabus Constitit in rebus,

    Lucr. 1, 420:

    e quibus haec rerum summa consistat,

    id. 1, 236; so with ex, id. 1, 839; 1, 873 al.; with abl.:

    deveniunt in talis disposturas, Qualibus haec rerum consistit summa,

    id. 1, 1028; 5, 61; 5, 66:

    vita omnis in venationibus atque in studiis rei militaris consistit,

    Caes. B. G. 6, 21:

    in eo salus et vita optimi cujusque consistit,

    Cic. Phil. 3, 8, 19:

    in hoc summa judicii causaque tota consistit,

    id. Quint. 9, 32; cf. id. de Or. 1, 40, 182:

    causam belli in personā tuā,

    id. Phil. 2, 22, 53:

    in quibus vita beata,

    id. Tusc. 5, 14, 40:

    in unā honestate omne bonum,

    id. ib. 5, 14, 42:

    in nomine controversia,

    Quint. 7, 3, 7; 8, 3, 57:

    in actu rhetoricen,

    id. 2, 18, 2; 6, 3, 42:

    spes omnis consistebat Datami in se locique naturā,

    Nep. Dat. 8, 3.—With abl., Quint. 12, 10, 59:

    omnis quaestio circa res personasque consistere videtur,

    id. 3, 5, 7; 6, 3, 19:

    quaestio inter utile atque honestum consistet,

    id. 3, 8, 24. —
    5.
    As opp. to progressive motion, to come to a stand, stand still, stop, rest, take rest, cease:

    sola Ubi quiesco, omnis familiae causa consistit tibi,

    Plaut. As. 3, 1, 9:

    omnis administratio belli consistit,

    Caes. B. C. 2, 12:

    vel concidat omne caelum omnisque terra consistat necesse est,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54:

    forensium rerum labor et ambitionis occupatio constitisset,

    id. de Or. 1, 1, 1:

    usura,

    id. Att. 6, 1, 7: diarroia, id. Fam. 7, 26, 2; cf.:

    videndum, morbus an increscat, an consistat, an minuatur,

    remains unchanged, Cels. 3, 2; and:

    cursus pituitae,

    id. 6, 6:

    cum ad Trebiam terrestre constitisset bellum,

    Liv. 21, 49, 1:

    cum bellum Ligustinum ad Pisas constitisset,

    id. 35, 4, 1; 22, 32, 4:

    infractaque constitit ira,

    Ov. M. 6, 627:

    Gaius ejusque posteri in equestri ordine constitere usque ad Augusti patrem,

    Suet. Aug. 2; cf.:

    maledictum, quod intra verba constitit,

    stopped at, went no farther than, Quint. Decl. 279.
    Consisto as v.
    a. = constituo formerly stood Lucr. 6, 11; Sall. J. 49, 6; but these passages are corrected in recent editions. It is now found only Gell. 5, 10, 9, a doubtful passage, where Hertz reads: cum ad judices coniiciendae [consistendae] causae gratiā venissent.

    Lewis & Short latin dictionary > consisto

  • 9 celebrō

        celebrō āvī, ātus, āre    [celeber], to frequent, throng, crowd, fill: viae multitudine legatorum celebrabantur: genus spectaculi omni frequentiā hominum: alqm magistratum, Tb.: silvas, O.: coetum celebrate faventes, V.—To do frequently, practise, engage in, reiterate, dwell upon, repeat: ad eas artes celebrandas: modus transferendi verbi, quem iucunditas celebravit, made frequent: popularem potestatem, kept in the foreground, L.: seria ac iocos cum aliquo, L.—To celebrate, solemnize, keep: festos dies: (dies) celebratus per omnem Africam, S.: natales, H.: coniugia, V.: exsequias, L.: totā celebrante Siciliā sepultus est, N. —To fill with, cause to resound: contiones convicio cantorum: ripas carmine, O.: cuius nuntiis celebrantur aures meae, i. e. are filled. — To make known, publish abroad, proclaim: factum esse consulem Murenam: quod vocibus maledictisque celebratum est.—To honor, praise, celebrate with praise, celebrate in song: Caesaris laudes: fortuna res cunctas celebrat, S.: talia carminibus, V.: se remque p. haec faciundo, to make renowned, S.: victoriam famā, Ta.
    * * *
    celebrare, celebravi, celebratus V TRANS
    celebrate/perform; frequent; honor/glorify; publicize/advertise; discuss/bandy

    Latin-English dictionary > celebrō

  • 10 contrectō (contractō)

       contrectō (contractō) āvī, ātus, āre    [com+tracto], to touch, handle, come in contact with, feel: pectora, O.: (liber) contrectatus manibus volgi, H.: contrectata pudicitia, violated, Ta.: corpus oculis volgi contrectandum, Ta.—Fig., to turn over, dwell upon: mente varias voluptates.

    Latin-English dictionary > contrectō (contractō)

  • 11 ē-disserō

        ē-disserō ruī, rtus, ere,    to set forth in full, relate at length, dwell upon, unfold, explain, tell: eadem, L.: res gestas, L.: mihi haec vera roganti, V.: in edisserendo subtilior: edisseri a nobis quae finis familiae fiat.

    Latin-English dictionary > ē-disserō

  • 12 volvō

        volvō volvī, volūtus, ere    [3 VOL-], to cause to revolve, roll, turn about, turn round: saxa glareosa volvens (flumen), L.: Medumque flumen minores volvere vertices, H.: volvendi sunt libri, to be unrolled (in reading): per amnis sinūs errorem volvens, i. e. following up the windings, L.: Seminecīs volvit multos, rolls in the dust, V.—To roll up, roll together, form by rolling: qui terga dederant, volventes orbem, etc., forming a circle, L.: (equus) volvit sub naribus ignem, V.— Pass, to turn round, move in curves, revolve, roll down: Ille (anguis) inter vestīs et levia pectora lapsus Volvitur, V.: illi qui volvuntur stellarum cursūs sempiterni: lacrimae volvuntur inanes, flow, V.: volventia plaustra, V.—Fig., in time, to roll, roll along, bring on, bring around (poet.): (lunam) celerem pronos Volvere mensīs, swift in bringing by her revolutions, H.: sic volvere Parcas, i. e. determine, V.: sic deum rex volvit vices, i. e. determines the changes of events, V.: volventibus annis, with revolving years, V.: volvens annus, O.—In the mind, to ponder, meditate, dwell upon, think over, reflect on, consider: multa cum animo suo, S.: bellum in animo, L.: bellum adversus nos, Ta.: incerta consilia, Cu.: Fauni sub pectore sortem, V.: haec illis volventibus tandem vicit fortuna rei p., S.: iras in pectore, cherishes, L.—In speaking, to roll off, utter fluently: celeriter verba: complexio verborum, quae volvi uno spiritu potest: quo melius volvatur oratio, be rounded off.—To unroll, undergo, experience in succession: tot volvere casūs virum. V.: Multa virum volens durando saecula vincit (aesculus), V.
    * * *
    volvere, volvi, volutus V TRANS
    roll, causse to roll; travel in circle/circuit; bring around/about; revolve; envelop, wrap up; unroll (scroll); recite, reel off; turn over (in mind); roll along/forward; (PASS) move sinuously (snake); grovel, roll on ground

    Latin-English dictionary > volvō

  • 13 edissero

    edisserere, edisserui, edissertus V
    set forth in full, relate at length, dwell upon; unfold, explain, tell

    Latin-English dictionary > edissero

  • 14 commoror

    com-mŏror ( conm-), ātus, 1, v. dep. n. and a. ( act. access. form ‡ commŏro, āre, acc. to Prisc. p. 797 P.).
    I.
    Neutr.
    A.
    Prop., to stop somewhere, to tarry, linger, abide, sojourn, remain, stay (class.;

    most freq. in Cic. (about thirty times) and in Quint.): Romae,

    Cic. Quint. 6, 23; id. Att. 5, 12, 3:

    Ephesi,

    id. Fam. 3, 5, 5:

    Asturae,

    id. ib. 6, 19, 2:

    Brundisii,

    Suet. Aug. 17:

    ibidem,

    Cic. Clu. 13, 37:

    hic,

    Quint. 4, 2, 22:

    ad Helorum,

    Cic. Verr. 2, 5, 36, § 95 (ad Cybistra, id. Fam. 15, 4, 6; B. and K. moratus): circum istaec loca, Pompon. ap. Cic. Att. 8, 12, C, 1:

    apud aliquem,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13:

    apud Alyziam,

    id. Fam. 16, 3, 1:

    in tam miserā vitā,

    id. Q. Fr. 1, 3, 6.— Absol.:

    Milo paulisper, dum se uxor comparat, commoratus est,

    Cic. Mil. 10, 28:

    commorandi natura devorsorium nobis, non habitandi locum dedit,

    id. Sen. 23, 84:

    quaesivit... an tardare ac commorari te melius esset,

    id. ad Brut. 1, 18, 1:

    paulisper consistere et commorari,

    id. Rosc. Com. 16, 48; Suet. Tib. 11.—Of things:

    commorantes menses trahere,

    bring in, Plin. 22, 25, 71, § 147.—
    B.
    Trop. (mostly with in or absol.; only once [p. 383] with cum):

    consilium diutius in armis civilibus commorandi,

    Cic. Fam. 6, 10, 1; Quint. 8, 3, 46:

    cum singulis paene syllabis,

    id. 8, prooem. §

    31: in componendā togā,

    id. 11, 3, 156.—Of discourse:

    ut haereat in eādem commoreturque sententiā,

    to dwell upon, Cic. Or. 40, 137 (quoted by Quint. 9, 1, 41); cf. id. de Or. 2, 72, 292:

    fortasse supervacaneum fuerit hic commorari,

    Quint. 4, 2, 22. — Absol.:

    ipsa mihi veritas manum injecit et paulisper consistere et commorari cogit,

    Cic. Rosc. Com. 16, 48.—
    II.
    Act., to stop, detain, retard one (ante- and post-class.).—

    Prop.: an te auspicium conmoratum est?

    Plaut. Am. 2, 2, 58:

    me nunc conmoror, has foris quom non ferio,

    id. Ps. 4, 7, 35:

    cantharum,

    id. Men. 1, 2, 64; Sen. Contr. 2, 14, 10; Isid. Orig. 11, 3, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > commoror

  • 15 conmoror

    com-mŏror ( conm-), ātus, 1, v. dep. n. and a. ( act. access. form ‡ commŏro, āre, acc. to Prisc. p. 797 P.).
    I.
    Neutr.
    A.
    Prop., to stop somewhere, to tarry, linger, abide, sojourn, remain, stay (class.;

    most freq. in Cic. (about thirty times) and in Quint.): Romae,

    Cic. Quint. 6, 23; id. Att. 5, 12, 3:

    Ephesi,

    id. Fam. 3, 5, 5:

    Asturae,

    id. ib. 6, 19, 2:

    Brundisii,

    Suet. Aug. 17:

    ibidem,

    Cic. Clu. 13, 37:

    hic,

    Quint. 4, 2, 22:

    ad Helorum,

    Cic. Verr. 2, 5, 36, § 95 (ad Cybistra, id. Fam. 15, 4, 6; B. and K. moratus): circum istaec loca, Pompon. ap. Cic. Att. 8, 12, C, 1:

    apud aliquem,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13:

    apud Alyziam,

    id. Fam. 16, 3, 1:

    in tam miserā vitā,

    id. Q. Fr. 1, 3, 6.— Absol.:

    Milo paulisper, dum se uxor comparat, commoratus est,

    Cic. Mil. 10, 28:

    commorandi natura devorsorium nobis, non habitandi locum dedit,

    id. Sen. 23, 84:

    quaesivit... an tardare ac commorari te melius esset,

    id. ad Brut. 1, 18, 1:

    paulisper consistere et commorari,

    id. Rosc. Com. 16, 48; Suet. Tib. 11.—Of things:

    commorantes menses trahere,

    bring in, Plin. 22, 25, 71, § 147.—
    B.
    Trop. (mostly with in or absol.; only once [p. 383] with cum):

    consilium diutius in armis civilibus commorandi,

    Cic. Fam. 6, 10, 1; Quint. 8, 3, 46:

    cum singulis paene syllabis,

    id. 8, prooem. §

    31: in componendā togā,

    id. 11, 3, 156.—Of discourse:

    ut haereat in eādem commoreturque sententiā,

    to dwell upon, Cic. Or. 40, 137 (quoted by Quint. 9, 1, 41); cf. id. de Or. 2, 72, 292:

    fortasse supervacaneum fuerit hic commorari,

    Quint. 4, 2, 22. — Absol.:

    ipsa mihi veritas manum injecit et paulisper consistere et commorari cogit,

    Cic. Rosc. Com. 16, 48.—
    II.
    Act., to stop, detain, retard one (ante- and post-class.).—

    Prop.: an te auspicium conmoratum est?

    Plaut. Am. 2, 2, 58:

    me nunc conmoror, has foris quom non ferio,

    id. Ps. 4, 7, 35:

    cantharum,

    id. Men. 1, 2, 64; Sen. Contr. 2, 14, 10; Isid. Orig. 11, 3, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > conmoror

  • 16 contrecto

    con-trecto ( contracto), āvi, ātum, 1, v. a. [tracto], to touch, handle, come in contact with, feel (class.; most freq. after the Aug. per.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    nudum corpus aquaï,

    Lucr. 6, 854:

    pectora,

    Ov. M. 8, 607:

    omnes partes corporis inspectare et contrectare,

    Sen. Contr. 1, 2; cf.:

    membra mortuae,

    Suet. Ner. 34:

    obscena,

    Sen. Const. 13, 2:

    filium Demaeneti,

    Plaut. As. 3, 1, 17: librum manibus, * Hor. Ep. 1, 20, 11:

    vulnus,

    to meddle with, Ov. P. 2, 2, 60:

    pocula vel cibos,

    Col. 12, 4, 3:

    pecuniam,

    Suet. Calig. 42; cf.: pecunias vetitas, Cod. Th. 9, 23, 1, § 2.—
    B.
    In partic.
    1.
    To touch in examining, to search:

    ne feminae praetextatique pueri et puellae contrectarentur,

    Suet. Claud. 35.—
    2.
    To touch carnally, to have illicit intercourse with, Plaut. Poen. 5, 5, 32; id. Mil. 4, 2, 61:

    multorum uxores,

    Suet. Dom. 1; Just. 7, 3, 4.—
    b.
    Transf.:

    contrectata filiarum pudicitia,

    violated, dishonored, Tac. A. 14, 35.—
    3.
    In the Lat. of the jurists, to appropriate: rem alienam, Gai Inst. 3, 195; Dig. 13, 1, 20.—
    b.
    Esp.:

    aliquid,

    to take by stealth, to steal, purloin, Dig. 41, 2, 3; 25, 2, 3 al.—
    II.
    Trop., to contemplate, look at, consider, dwell upon:

    nudare corpus et contrectandum vulgi oculis permittere,

    Tac. A. 3, 12:

    mente varias voluptates,

    Cic. Tusc. 3, 15, 33; cf. id. de Or. 3, 6, 24:

    studia et disciplinas philosophiae,

    to apply one's self to, Gell. 17, 19, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > contrecto

  • 17 deversito

    dēversĭto, āre, v. intens. n. [deverto], to put up at an inn;

    trop.: ad verborum venustates,

    to dwell upon, Gell. 17, 20, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > deversito

  • 18 foveo

    fŏvĕo, fōvi, fōtum, 2, v. a. [Corss. assumes a root bhag-, to be hot; Gr. phôgein, to roast; O. H. Germ. bachan; Germ. backen; Engl. bake; hence, fovere for fog-vēre; favilla for fag-villa; and to this refers: favere, faustus, etc., Ausspr. 1, 142; 2, 1004; but cf. Curt. Gr. Etym. p. 188, and v. faveo], to warm, keep warm (class.; esp. freq. in the transf. and trop. signif.; syn.: calefacio: faveo, studeo, adjuvo, etc.).
    I.
    Lit.:

    nisi sol sua pro parte fovet tribuitque calorem,

    Lucr. 1, 807; cf. id. 1, 1033:

    ut et pennis (pullos) foveant, ne frigore laedantur,

    Cic. N. D. 2, 52, 129; cf.:

    pulli a matribus exclusi fotique,

    id. ib. 2, 48, 124:

    fetus rigentes apprimendo pectori,

    Plin. 8, 36, 54, § 127:

    laridum atque epulas foveri foculis ferventibus,

    Plaut. Capt. 4, 2, 67:

    quos sancta fovet ille manu, bene vivitis ignes,

    i. e. keeps up, Ov. F. 3, 427;

    for which, in a different construction: fovet ignibus aras,

    id. M. 7, 427:

    nomen in marmore lectum Perfudit lacrimis et aperto pectore fovit,

    warmed the name with her naked breast, id. ib. 2, 339.—
    II.
    Transf., to cherish, foster any thing.
    A.
    Physically. So of diseased parts of the body, to foment (whether with warm or cold remedies):

    dumque manet corpus, corpus refoventque foventque,

    Ov. M. 8, 536:

    nares exulceratas fovere oportet vapore aquae calidae,

    Cels. 6, 8:

    multa aqua prius calida, post egelida fovendum os caputque,

    id. 4, 2, 4:

    genua calido aceto,

    Col. 6, 12, 4:

    nervos cortice et foliis in vino decoctis,

    Plin. 24, 9, 37, § 58; 32, 9, 34, § 106:

    cutem lacte asinino,

    id. 28, 12, 50, § 183:

    os quoque multa frigida aqua fovendum est,

    Cels. 1, 5; 1, 3 init.:

    cutem frigida et ante et postea,

    Plin. 28, 12, 50, § 184:

    vulnus lymphă,

    Verg. A. 12, 420.— Poet., in gen. (a favorite word with Vergil): interdum gremio fovet inscia Dido (puerum), cherishes, holds in her lap, Verg. A. 1, 718:

    germanam sinu,

    id. ib. 4, 686:

    cunctantem lacertis amplexu molli,

    i. e. to embrace, enfold, id. ib. 8, 388:

    animas et olentia Medi ora fovent,

    id. G. 2, 135:

    ipse aeger, anhelans Colla fovet,

    i. e. leans against the tree, id. A. 10, 838: castra fovere, to remain in the camp (the figure being that of a bird brooding over its nest), id. ib. 9, 57:

    (coluber) fovit humum,

    id. G. 3, 420;

    and transf. to a period of time: nunc hiemem inter se luxu, quam longa, fovere, Regnorum immemores,

    sit the winter through, pass the winter, id. A. 4, 193.—
    B.
    Mentally, to cherish, caress, love, favor, support, assist, encourage:

    scribis de Caesaris summo in nos amore. Hunc et tu fovebis et nos quibuscumque poterimus rebus augebimus,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 9; cf.:

    inimicum meum sic fovebant, etc.,

    id. Fam. 1, 9, 10:

    Vettienum, ut scribis, et Faberium foveo,

    id. Att. 15, 13, 3:

    et eo puto per Pomponium fovendum tibi esse Hortensium,

    id. Q. Fr. 1, 3, 8; cf. also Quint. 1, 2, 16:

    (duo duces) pugnantes hortabantur et prope certa fovebant spe,

    encouraged, animated, Liv. 38, 6, 5:

    tribuni plebis in cooptandis collegis patrum voluntatem foverunt,

    id. 3, 65, 1; cf.:

    res alicujus,

    id. 24, 36, 9; 26, 36, 6:

    spem potentioris,

    id. 40, 5, 5:

    rex statuerat utram foveret partem,

    id. 42, 29, 11; cf. id. 5, 3, 9:

    consilia alicujus,

    Tac. H. 1, 46:

    spectator populus hos, rursus illos clamore et plausu fovebat,

    id. ib. 3, 83:

    tu mihi gubernacula rei publicae petas fovendis hominum sensibus et deleniendis animis et adhibendis voluptatibus?

    by pampering, Cic. Mur. 35, 74:

    partes alicujus,

    Tac. H. 1, 8; 1, 14:

    adolescentiam alicujus exhortationibus,

    Plin. Ep. 1, 14, 1; cf.:

    ut propria naturae bona doctrina foverent,

    Quint. 2, 8, 3:

    ingenia et artes,

    Suet. Vesp. 18:

    quam magis in pectore meo foveo, quas meus filius turbas turbet,

    i. e. dwell upon, think over, Plaut. Bacch. 4, 10, 1:

    vota animo,

    Ov. M. 7, 633:

    spem,

    Mart. 9, 49, 4:

    nequiquam eos perditam spem fovere,

    Liv. 22, 53, 4; cf. Tac. H. 1, 62; Val. Max. 6 praef. § 9; cf. conversely: ut spes vos foveat, may sustain you, Just. Inst. prooem. 7:

    hoc regnum dea gentibus esse, jam tum tenditque fovetque,

    cherishes, Verg. A. 1, 18: dum illud tractabam, de quo antea scripsi ad te, quasi fovebam dolores meos (the fig. being taken from the fomenting of diseased parts of the body;

    v. above, II. A.),

    Cic. Att. 12, 18, 1:

    pantomimos fovebat effusius,

    Plin. Ep. 7, 27, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > foveo

  • 19 incubo

    1.
    in-cŭbo, ŭi, ĭtum, āre (rarely āvi, ātum, in the sense of to brood), 1, v. n. and a., to lie in a place or upon a thing (class.).
    I.
    Lit.:

    hic leno aegrotus incubat in Aesculapii fano,

    Plaut. Curc. 1, 1, 61: namque incubare satius te fuerat Jovi, against (the statue of) Jupiter, id. ib. 2, 2, 16:

    umero incubat hasta,

    rests, lies upon her shoulder, Ov. M. 6, 593:

    ipsi caetris superpositis incubantes flumen tranavere,

    Liv. 21, 27, 5:

    his (utribus) incubantes tranavere amnem,

    Curt. 7, 21, 18.— Poet.: ferro, to fall upon one ' s sword, Sen. Hippol. 259.— In part. pres.: incubans, lying near to, bordering upon:

    jugum mari,

    Plin. 6, 17, 20, § 53.—
    B.
    In partic.
    1.
    To sit upon eggs, to brood, to hatch:

    gallinas incubare fetibus alienigenis patiemur,

    Col. 8, 5, 10:

    ova gallinis incubanda subicere,

    Plin. 10, 59, 79, § 161:

    ova incubita,

    id. 29, 3, 11, § 45.—
    2.
    To abide or dwell in:

    rure incubabo in praefectura mea,

    Plaut. Cas. 1, 1, 21:

    lucos et specus,

    to inhabit, App. M. 4, p. 150, 15. —

    Pregn.: tabernulam littori proximam, vitatis maris fluctibus, incubabant,

    i. e. entered and lodged, App. M. 7, p. 190.—
    3.
    To be in, lie in, rest in or on:

    purpura atque auro,

    Sen. Thyest. 909:

    pavidusque pinnis anxiae noctis vigil incubabat,

    on his wings, id. ib. 570 sq.—
    4.
    To cling to, fall upon, said of mourners over the dead, etc.:

    indigna fui marito accendisse rogum, incubuisse viro?

    Luc. 9, 57; 8, 727; cf. id. 2, 27 al.—
    II.
    Trop., to brood over, to watch jealously over a thing, either to keep or get possession of it:

    qui illi pecuniae, quam condiderat, spe jam atque animo incubaret,

    Cic. Clu. 26, 72:

    auro,

    Verg. G. 2, 507:

    divitiis,

    id. A. 6, 610:

    publicis thesauris,

    to retain sole possession of, Liv. 6, 15:

    opimae praedae,

    Flor. 2, 10, 2.—
    2.
    To press upon, weigh upon, be a burden to, fasten on:

    ut inhaerentem atque incubantem Italiae extorqueret Annibalem,

    Flor. 2, 6, 57:

    protervus menti furor,

    Sen. Hippol. 268:

    illi mors gravis incubat,

    id. Thyest. 401.—
    3.
    To settle on, attach one ' s self to any thing. — Absol., of bees:

    nisi incubavere,

    Plin. 11, 16, 15, § 45.— Usually with dat.:

    leo victor armento incubat,

    Sen. Thyest. 733:

    ponto nox incubat atra,

    glooms over, darkens, Verg. A. 1, 89:

    quamvis ipsis urbis faucibus incubaret,

    took up a position at, Flor. 1, 10, 2;

    but cf.: pigra incubat Caligo terras,

    Avien. Or. Mar. 236:

    caelum quod incubat urbi,

    Val. Fl. 2, 494.
    2.
    incŭbo, ōnis, m. [1. incubo], one who lies upon any thing.
    I.
    A spirit that watches over buried treasures (post-class.):

    cum modo incuboni pileum rapuisset, thesaurum invenit,

    Petr. Fragm. Trag. 38, 8.—
    II.
    The nightmare, incubus (post-class.):

    ab incubone deludi,

    Scrib. Comp. 100:

    de incubone praesumptio,

    Tert. Anim. 44.

    Lewis & Short latin dictionary > incubo

  • 20 agito

    ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [ago], as if the supine were agitu; cf.: quaero quaerito.
    I.
    Lit., to put a thing in motion, to drive or impel (mostly poet., or in more elevated prose; from poetry it passed, after the Aug. per., into common prose).
    A.
    Of cattle, to drive, conduct (cf. ago):

    calcari quadrupedem agitabo advorsum clivom,

    Plaut. As. 3, 3, 118:

    stimulo boves agitat,

    Vulg. Eccli. 38, 26:

    hanc in curru bijugos agitare leones,

    drives her span of lions, Lucr. 2, 602:

    agitantur quadrigae,

    Varr. L. L. 6, § 41 Müll.:

    ad flumina currus,

    Verg. G. 3, 18:

    jussit agitari currum suum,

    Vulg. 2 Macc. 9, 4: lanigeros greges hirtasque capellas, to drive, poet. for to tend, Verg. G. 3, 287:

    sacros jugales (dracones),

    Ov. M. 5, 661:

    quadrigas bigasque et equos desultorios,

    Suet. Caes. 39.—
    B.
    Of the motion of other things, to move, impel, shake:

    triremem in portu,

    Nep. Dion, 9, 2:

    alas,

    Ov. Tr. 3, 4, 21:

    manibusque leves agitavit habenas,

    id. M. 7, 221:

    hastam,

    id. ib. 3, 667: caput, to move the head ( in token of assent = annuere), id. ib. 1, 567:

    arundinem vento agitatam,

    Vulg. Matt. 11, 7.—Esp., of animals, to hunt, chase, pursue: etiamsi excitaturus [p. 72] non sis nec agitaturus feras, Cic. Off. 3, 17:

    aquila insectans alias aves atque agitans,

    id. Div. 2, 70:

    trepidas columbas,

    Ov. M. 5, 606; 11, 300:

    damas,

    id. ib. 10, 539:

    cursu timidos onagros,

    Verg. G. 3, 409 al. —
    C.
    Of the motion caused by the wind, to drive to and fro, toss about, agitate, disturb:

    ventus enim fit, ubi est agitando percitus aër,

    when the air is violently agitated and driven, Lucr. 6, 686:

    mare ventorum vi agitari atque turbari,

    Cic. Clu. 49 fin.; id. Univ. 3, 7:

    freta ponti Incipiunt agitata tumescere,

    Verg. G. 1, 357:

    aristas,

    Ov. A. A. 1, 553:

    Zephyris agitata Tempe,

    Hor. C. 3, 1, 24:

    ventis agitatur pinus,

    id. ib. 2, 10, 9:

    veteres agitantur orni,

    id. ib. 1, 9, 12:

    agitaret aura capillos,

    id. Epod. 15, 9.—
    D.
    Of the motion caused by the water: agitata numina Trojae, tossed or driven about upon the sea, Verg. A. 6, 68; Prop. 3, 21, 5.—
    E.
    In gen., of the motion caused by other things:

    magnes (lapis) agitat (ferri ramenta) per aes,

    Lucr. 6, 1054:

    agitari inter se concursu,

    Cic. N. D. 1, 39: pulsu externo agitari, Macr Somn. Scip. 9.— Poet. of mist, to produce it by motion or agitation: dejectuque (Peneus) gravi tenues agitantia fumos Nubila conducit, and by its impetuous descent (into the valley) raises clouds producing mist, Ov. M. 1, 571—
    II.
    Trop.
    A.
    To rouse up, excite, move, urge, drive, impel one to something: aliquem, sometimes in aliquid (so in Florus very freq.):

    in furias agitantur equae,

    are excited to fury, Ov. A. A. 2, 487:

    agitare plebem,

    to stir up, rouse, Liv. 3, 11:

    populum,

    Flor. 2, 12, 2; so id. 11, 6, 2 al.:

    agitatus cupiditate regni,

    id. 3, 1:

    gens sacratis legibus agitata in exitium urbis,

    id. 1, 16, 7.—
    B.
    To disquiet, disturb, to drive hither and thither, to vex, trouble, torment (the fig. taken from the sea agitated by storm; cf. Gernh. and Beier upon Cic. Off. 1, 24, 82):

    dii deaeque te agitant irati,

    Plaut. Pers. 4, 4, 115:

    atra bilis agitat hominem,

    id. Capt. 3, 4, 64; so id. Curc. 1, 1, 92; 2, 1, 24:

    ut eos agitent furiae, neque usquam consistere patiantur,

    Cic. Rosc. Am. 24 (cf. Verg. A. 3, 331:

    scelerum furiis agitatus Orestes,

    id. ib. 4, 471):

    suum quemque scelus agitat amentiaque afficit,

    id. ib. 24:

    agitare et insequi poëtas,

    Tac. Or. 4; 25 and 41:

    multis injuriis jactata atque agita ta,

    Cic. Quint. 2:

    est magni viri, rebus agitatis (= perturbatis, Beier) punire sontes,

    id. Off. 1, 24, 82:

    agitabatur animus inopiā rei familiaris et conscientiā scelerum,

    Sall. C. 5, 7:

    quos conscientia defectionis agitabat,

    Tac. Agr. 16:

    commotus metu atque libidine diversus agitabatur,

    was drawn in different directions, Sall. J 25, 6; Liv. 22, 12. ne te semper inops agitet vexetque cupido, Hor. Ep. 1, 18, 98:

    quos agitabat timor,

    Tac. Agr. 16:

    timore et metu agitati,

    Vulg. Judith, 15, 1:

    injuriis agitatus,

    Flor. 1, 8, 7:

    seditionibus,

    Just. 12, 4, 12.—
    C.
    To assail with reproach, derision, insult; to reprove, blame, scoff, deride, insult, mock:

    agitat rem militarem, insectatur totam legationem,

    attacks, ridicules, Cic. Mur. 9, 21; id. Brut. 28, 109: mea saevis agitat fastidia verbis, Hor Epod. 12, 13; without verbis:

    agitant expertia frugis,

    id. A. P. 341:

    vesanum poëtam agitant pueri,

    id. ib. 456.—
    D.
    In gen., to drive or urge on a thing, to accomplish or do, to drive at, to be employed in, be engaged in, to have, hold, keep, to celebrate; v. ago, II. D. (in the historians, esp. Sallust, very freq.):

    Haec ego non agitem?

    should I not drive at? Juv. 1, 52:

    vigilias,

    to keep, Plaut. Trin. 4, 2, 27; so,

    custodiam,

    id. Rud. 3, 6, 20; so Tac. A. 11, 18:

    hoc agitemus convivium vino et sermone suavi,

    let us celebrate, Plaut. As. 5, 1, 7:

    Dionysia,

    Ter. Heaut. 4, 4, 11; so id. Hec. 1, 2, 18:

    convivia,

    Ov. M. 7, 431; Suet. Claud. 32 festa gaudia, Sil. 15, 423:

    meum natalem,

    Plaut. Pers. 5, 1, 16;

    so festos dies,

    Cic. Verr. 2, 2, 63:

    jocos,

    Ov. M. 3, 319:

    agraria lex a Flavio tribuno plebis vehementer agitabatur,

    was powerfully urged, supportcd, Cic. Att. 1, 19:

    quae cum praecepta parentis mei agitarem,

    was striving to comply with, Sall. J. 14, 2 (modestius dictum pro:

    studere, ut agerem, Cort.): laeti pacem agitabamus,

    were at peace, enjoyed the delights of peace, id. ib. 14, 10:

    dicit se missum a consule venisse quaesitum ab eo, pacem an bellum agitaturus foret,

    id. ib. 109, 2:

    quoniam deditionis morā induciae agitabantur,

    there was a truce, id. ib. 29, 4; id. C. 24, 2.— Poet.:

    ceu primas agitant acies, certamina miscent,

    as if they formed the front rank, Sil. 9, 330.—Hence of time, esp. life, to pass, spend (cf. ago, II. D 5.):

    vita hominum sine cupiditate agitabatur,

    Sall. C. 2, 1:

    agitare aevum,

    Verg. G. 4, 154; id. A. 10, 235:

    festos dies,

    Tac. H. 3, 78.—In Sall., Tac., Flor., et al., agitare absol., to live, dwell, abide, sojourn, be:

    hi propius mare Africum agitabant,

    Sall. J 18, 9; cf id. ib. 19, 5; id. Fragm. H. 3, 11; so id. J. 54, 2; 59, 1; 94, 4:

    laeti Germant agitabant,

    Tac. A. 1, 50:

    secretus agitat,

    id. ib. 11, 21:

    montium editis sine cultu atque eo ferocius agitabant,

    id. ib. 4, 46; Flor. 4, 12, 48.—
    E.
    Of the mind: agitare aliquid or de aliquā re (in corde, in mente, animo, cum animo, secum, etc.), to drive at a thing in the mind, i. e. to turn over, revolve, to weigh, consider, meditate upon, and with the idea of action to be performed or a conclusion to be made, to deliberate upon, to devise, contrive, plot, to be occupied with, to design, intend, etc.: id ego semper mecum sic agito et comparo, Att ap. Non. 256, 20:

    quom eam rem in corde agito,

    Plaut. Truc 2, 5, 3:

    id agitans mecum,

    Ter. Phorm. 4, 3, 10; so Sall. J. 113, 3:

    habet nihil aliud quod agitet in mente,

    Cic. N. D. 1, 41:

    est tuum sic agitare animo, ut, etc.,

    id. Fam. 6, 1:

    quae omnes animo agitabant,

    Tac. A. 6, 9:

    provincias secretis imaginationibus agitans,

    id. ib. 15, 36 in animo bellum, Liv 21, 2; Vell. 1, 16; Quint. 12, 2, 28.—With inf., as object:

    ut mente agitaret bellum renovare,

    Nep. Ham. 1, 4.— Poet.:

    aliquid jamdudum invadere magnum Mens agitat mihi,

    Verg. A 9, 187. —Sometimes also without mente, animo, and the like, agitare aliquid, in the same signif:

    quodsi ille hoc unum agitare coeperit, esse, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 96:

    rem a me saepe deliberatam et multum agitatam requiris,

    id. Ac. 1, 2: oratori omnia quaesita, disputata, tractata, agitata ( well considered or weighed) esse debent, id. de Or. 3, 14:

    fugam,

    Verg. A. 2, 640.—So esp. freq. in Tac.:

    Britanni agitare inter se mala servitutis, Agr 15: bellum adversus patrem agitare,

    id. H. 4, 86, id. A. 1, 5; 1, 12.—With de:

    de bello,

    Tac. H. 2, 1:

    agitanti de Claudio,

    id. A. 6, 46:

    de tempore ac loco caedis agitabant,

    id. ib. 15, 50; 1, 12; id. H. 4, 59.—With num:

    agitavere, num Messalinam depellerent amore Silli,

    Tac. A. 11, 29; id. H. 1, 19.— With - ne:

    agitavere placeretne, etc.,

    Tac. H. 3, 1.—With an:

    an Artaxata pergeret, agitavit,

    Tac. A. 13, 41 —With quomodo, Tac. A. 2, 12.—With ut (of purpose):

    ut Neronem pudor caperet, insita spe agitari,

    Tac. A. 16, 26.—
    F.
    To treat or speak of or concerning a thing, to confer about, deliberate upon. Romae per omnīs locos et conventus de facto consulis agitart ( impers., for agitabatur), discussions were had, Sall. J 30, 1;

    cum de foedere victor agitaret,

    Liv. 9, 5; 30, 3.—
    * G.
    Sat agitare, with gen., in Plaut., = sat agere, to have enough to do, to have trouble with: nunc agitas sat tute tuarum rerum, Bacch. 4, 3, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > agito

См. также в других словарях:

  • dwell upon — dwell on / dwell upon [v] linger over; be engrossed in consider, continue, elaborate, emphasize, expatiate, harp on*, involve oneself, tarry over; concepts 17,239 Ant. forget, ignore, miss, pass …   New thesaurus

  • dwell upon — index brood, recall (remember), reflect (ponder) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • dwell upon — phrasal verb dwell on or dwell upon [transitive] Word forms dwell on : present tense I/you/we/they dwell on he/she/it dwells on present participle dwelling on past tense dwelled on or dwelt on past participle dwelled on or dwelt on dwell on/upon… …   English dictionary

  • To dwell upon — Dwell Dwell, v. i. [imp. & p. p. {Dwelled}, usually contracted into {Dwelt} (?); p. pr. & vb. n. {Dwelling}.] [OE. dwellen, dwelien, to err, linger, AS. dwellan to deceive, hinder, delay, dwelian to err; akin to Icel. dvelja to delay, tarry, Sw.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • dwell upon — ˈdwell on ˈdwell u ˌpon [transitive] [present tense I/you/we/they dwell on he/she/it dwells on present participle dwelling on …   Useful english dictionary

  • dwell\ upon — • dwell (up)on v To stay on a subject; not leave something or want to leave; not stop talking or writing about. Joe dwelt on his mistake long after the test was over. Our eyes dwelled on the beautiful sunset. The principal dwelled on traffic… …   Словарь американских идиом

  • dwell upon — verb A slightly more formal form of dwell on …   Wiktionary

  • dwell upon — See dwell on …   New dictionary of synonyms

  • dwell upon — harp on, linger over an idea, keep the attention directed on; be obsessed with …   English contemporary dictionary

  • dwell upon something — …   Useful english dictionary

  • dwell on/upon — [phrasal verb] dwell on/upon (something) : to think or talk about (something) for a long time There is no need to dwell on the past. Don t dwell upon your mistakes. • • • Main Entry: ↑dwell …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»